Het verhaal:

06 Mei 2002

Na een dagje te hebben gedubt wat we nou dit jaar weer eens voor lab uitje zouden gaan doen, waren we dit jaar op het idee gekomen om eens de mooie Hollandse wadden  onveilig te gaan maken. Dit leek ons een leuke uitdaging om weer eens wat grenzen te gaan verleggen. Omdat we al wat verhalen gehoord hadden her en der over hoe zwaar het blubber lopen en het waden door de sleuven wel zou zijn, wilden we dit zelf eens op de proef gaan stellen.

12 Mei 2002

Na veel informeren op internet kwamen we ineens bij een zeer uitstekend onderhouden en mooi overzichtelijke pagina terecht. Het was de pagina van "Wadloopcentrum Fryslân". (ook wel te vinden op www.wadlopen.net ) Veel informatie over hoe en wat en perfect bijgehouden tijdschema's. Hier stond een leuke tocht naar Engelsmanplaat op . Niet te moeilijke tocht en leuk om te doen.

      Engelsmanplaat in het midden met rechts Schiermonnikoog en links Ameland

19 Mei 2002

Uiteindelijk een mooie datum op 20 juli 2002 geboekt. En nu maar wachten tot het zover is.

20 Juli 2002

Ja ja, het is uiteindelijk zover. De langverwachte dag is eindelijk daar. We lijken wel niet goed snik om op zaterdag ochtend om 5 uur 's ochtens je bed al uit te gaan om zo'n eind te gaan autorijden. Na zo'n 2.5 uur arriveren we in Wierum, het noordelijkste puntje van Friesland. Om 10.00 uur melden we ons bij de gidsen in cafe "de Kalkman" en daarna nog een klein eindje rijden naar het startpunt. Na een korte introductie van de gidsen. gaan we de eerste barriere te gemoed. Het blubber trappen. Allereerst moesten we dus door het nog natte slib (slik) ons een weg banen om bij het beter beloopbare gedeelte te komen. Dit was een vies werkje. Maar ach, je bent een dagje uit, dus wat zou het. Nat worden we toch wel. Sommigen hadden geen problemen, maar anderen zaten toch wat dieper in de zwarte slik wast dan ze verwacht hadden. De truc was dus eigenlijk om je voeten er met de punt eerst in te laten verdwijnen, zodat dat als je je voet er weer uit wilde trekken dat dit heel gemakkelijk gaat. Maar niet iedereen had de truc door. Die liepen er met de platte voet in en zogen dus gelijk vast als een gootsteen ontstopper op een glazen ruit.

Na enkele meters zo te hebben getobt, kwamen we op wat vastere grond terecht. het water stond nog wel aan je enkels, maar je was allang blij dat je vast zand onder je voeten voelde. Lekker door het water waden en af en toe zie je diertje zoals pieren, kreeftjes, krabben en soms hele kleine visjes eens nieuwsgierig als vreemde ufo mannetjes  naar de oppervlakte komen om eens te verkennen wat er nou weer in de omgeving gebeurd. Leuk hoor die krabben. Je kan ze gewoon oppakken om ze eens van dichterbij te bekijken. Ik had er zo dus weer eens een aan mijn vinger hangen. Best wel pijnlijk. Je kan het zo zien, het zijn de papegaaien van het waddengebied, en jij bent dan die dikke vinger waar ze zich in vast bijten. Maar ach, het hoort er bij.

Na ongeveer een uur lopen en wat mosselbanken en kokkelplaatsen te hebben gepasseerd kwamen we bij een huisje op palen (wat Gerard een vogelobservatie toren noemde) aan. Hier deden we ons tegoed aan al het lekkernij (wat we zelf hadden meegenomen. je wist dus eigenlijk als wat je ging eten) en een welverdiende pauze.

Provincie "FRIESLAND"

Vervolgens gingen we weer verder. Veel schelpen en af en toe een kwal ( er liepen er wel meerdere) kwamen we bij de eerste geul aan. Het water stond hier tot aan de middel en was gelukkig niet koud. Lekker waden en vlug weer aan het vaste zand. Nog maar weer verder lopen. Mooie plaatjes voor foto's kan je zeker op het wad vinden (foto 1 en foto 2).Ook zeehondjes kan je hier vinden. op ons avontuurtje hebben we er twee gezien. De foto is niet zo scherp, maar het is zeker geen Lochness die je ziet hoor. het is een mooi grijs waddenzeehondje die erg nieuwsgierig was.

Zo hebben we nog een stuk of 4 geulen gepasseerd waarvan de laatste het diepste was. Tot aan de borst (ongeveer 1.40 m.). En ja, toen kwamen we weer in de buurt van de dijk. Tijdens het lopen waren we allang weer het slik vergeten, maar toe we daar aankwamen begon de pret weer van voren af aan. En je raad het al, we gingen weer voor loodgieter spelen met onze schoenen. Nadat ik in een voetstap was gaan staan en er een heleboel modderwater over mij heen spoot, had ik zoiets van dat ik niet alleen vuil kon zijn. Oftewel, Wendy zat ook binnen de kortste keren onder de zwarte bagger. Ach, een modderbad kan geen kwaad voor je huid zeggen ze. En mooi dat we werden. Volgens mij waren wij de zwartste van de hele ploeg. Even afspoelen in de nabij gelegen sloot achter de dijk en waren zo weer lekker opgefrist. Iemand die er niet zo zin in had en dus regelmatig wat sprintjes trok voor mij uit was Leo. Maar ja. Volgende keer beter.

Na omgekleed te zijn zijn we nog een terrasje aan gaan doen om vervolgens met flinke spierpijn (Denise) weer richting huis te keren.

Op naar het volgende lab-uitje.

Mocht je nog vragen hebben en/of opmerkingen, mail me dan.

Groetjes:

Richard Hageraats